Laatste verhaaltje......

Van het mooie, avontuurijke Zion naar de droge, dorre woestijn in Death Valley, onze tussenstop voordat we opnieuw van de natuur gaan genieten in Yosemite National Park.

Death Valley is een dal met rotsformaties, zoutvlakten, canyons etc. Het is een van de heetste plekken op aarde en de droogste plek van Noord-Amerika. De hoogste temperatuur ooit gemeten is 58,3°C. Tevens ligt in Death Valley het laagste punt van de VS, namelijk Badwater. Dit is een zoutmeer 86m onder de zeespiegel gelegen. Er is niet heel veel te beleven, vooral de hitte natuurlijk. We zijn ook naar Badwater geweest (voor de trouwe Bassie en Adriaan kijkers onder jullie, menigeen herkent dit dan vast wel), waar het bijna niet uit te houden was van de hitte. De thermometer in de auto gaf 50°C aan. Even snel wat foto’s schieten en voor je het weet is je shirt al nat van het zweet en weer droog van de hitte, dus snel weer terug naar onze vriend de AIRCO! Al rijdend door het nationale park steeg het kwik zelfs tot 55°C volgens de thermometer.

Na de hitte van Death Valley was het tijd om weer wat af te koelen. Met onze korte broek en shirtjes aan op weg naar Yosemite National Park. Onderweg kwamen we een super mooi meer tegen, Mono Lake. Bij Mono Lake regende het een beetje en toen we de auto uitstapten voelden we dat onze korte broek en t-shirt niet meer genoeg waren om ons warm te houden.16 uur geleden stonden we op een van de warmste plekken in de VS, nu moesten we onze lange broek en regenjas weer uit onze backpacks vissen (het wordt zelfs nóg erger…..). Mono Lake is verrassend mooi, een verrassing voor ons want we wisten niet dat we dergelijk natuurschoon onderweg tegen zouden komen. Dus het was écht genieten en misschien wel één van de mooiste / meest aparte dingen die we gezien hebben. Mono Lake is geen zoetwater meer maar een zoutmeer en staat bekend om de kalksteentorens die zich aan de oever hebben gevormd. Wederom wat kiekjes geschoten en weer terug de auto in om onze weg te vervolgen naar Yosemite. We vonden het al wat apart dat we onze lange broek en regenjas aan moesten trekken máár het kon blijkbaar nog vreemder…. Onderweg naar Yosemite zag ik ineens een auto waarop sneeuw lag… ?? Was ik aan het hallucineren? Nee, blijkbaar niet. Onze vriend de thermometer gaf nu 1°C aan in de auto!!! WHAT. Van 55°C om 18.00 naar 1°C om 13.00 de volgende dag. Hoezo van het ene extreme naar het andere… Ik was bijna bang dat ik mijn snowboots en skibroek toch beter in mijn backpack had kunnen laten zitten ipv hen achter te laten in Montréal ;). Vlakbij Yosemite (voor Amerikaanse begrippen vlakbij, want het was één uur rijden) hadden we een cabin op een camping. Erg leuk, een houten blokhutje met alleen een bed. Naar de WC en de douche moesten we op onze slippertjes met de toilettas in de hand maar nog nét niet met het WC papier onder de arm ;). Een BBQ stond voor ons klaar op onze ‘campsite’ dus lekker BBQ’en mocht niet ontbreken natuurlijk. ’s Avonds kwamen we tot de ontdekking dat de hemel bomvol stond met sterren… oké dat zal altijd wel zo zijn, maar ik heb dit nog nooit zo ervaren en gezien als die 2 avonden. Super helder, méga veel sterren zoals ik nog nooit gezien had. Dit was écht oprecht genieten en een plaatje. In Yosemite hebben we vooral watervallen gezien, mooie rotsformaties en een beetje regen. We wilden naar hét uitkijkpunt van Yosemite National Park, Glacier Point. Na een uur rijden (dus bijna 2 uur van onze camping vandaan) en te zijn aangekomen bij Glacier Point regende het pijpenstelen en konden we niet verder kijken dan de bewolking die er was. Geen mooi uitzichpunt dus… nou ja vast wel mooi maar wij konden er in ieder geval niets van zien… Dus ja…. Dan maar weer terug. Oh ja, we hadden nog een terugslag te verwerken in Yosemite. In Yosemite bevinden zich erg grote, dikke bomen. De mammoetbomen, ook wel Sequoia’s. Er is een gedeelte in Yosemite, de Mariposa Grove, een bos waarin veel van deze mammoetbomen bij elkaar staan. Echter, is dit gedeelte van het nationaal park gesloten tot 2017 dus konden wij daar helaas niet naartoe. Echter, ze hadden nog een gedeelte in het park waar een aantal sequoia’s staan dus hebben we daar maar wat gewandeld maar dit was niet mega indrukwekkend. Wel grote bomen, maar toch minder indrukwekkend dan de Mariposa Grove.

Na de mooie sterrenhemel, het lekker frisse zwembad op de camping, de welverdiende BBQ bij onze cabin en enkele lichte teleurstellingen, hebben we onze reis weer vervolgd naar San Francisco. Back to the big CITY! Marjolein, die ik in Montréal tijdens de talenavondjes ontmoet had, was ook in San Francisco dus was het tijd voor een kleine reünie. Ze had ons gewaarschuwd dat we géén slaapplek in de wijk ‘Tenderloin’ moesten reserveren. Nou, oké, dan doen we dat niet. Bij het boeken van een hostel echter niet meer naar gekeken. Bij aankomst in de straat van het hostel zagen we veel zwervers en wazige mensen…. Bij het hostel even nagevraagd of het veilig was om ’s avonds over straat te gaan. De aardige receptionist vertelde ons dat we in de wijk ‘Tenderloin’ zaten waar veel drugsverslaafden en psychisch niet helemaal pluize mensen leven op straat… Oepsie.. en dat we ’s avonds beter niet in bepaalde straten konden komen. Gelukkig lagen deze straten maar 100 meter van ons hostel ;). De eerste avond zijn we lekker wat van de stad gaan bekijken en hebben we een heerlijk italiaans restaurantje opgezocht in de italiaanse wijk van San Francisco. Ook hebben we een kleine kroegentocht gedaan waar we ook nog wat locals hebben gesproken die ook niet zo goed wisten waar de beste kroegjes en barretjes waren ;). Rond 00.15 gingen we weer richting ons hostel met de gedachte dat we natuurlijk altijd een taxi konden pakken als we ons niet veilig voelden maar ach.. dat was helemaal niet nodig. We zijn in ieder geval al lopend heelhuids bij ons hostel aangekomen.

De volgende dag hebben we Marjolein ontmoet, hebben we een fiets gehuurd en heeft Marjolein ons zo’n beetje rondgeleid door de stad. Met natuurlijk als hoogtepunt de Golden Gate Bridge. Oh ja, ook in San Francisco hadden we een kleine tegenvaller. We wilden natuurlijk, net als iedere toerist, naar Alcatraz. Echter, tijdens het hoogseizoen is het zo druk dat je minimaal een maand van te voren kaartjes hiervoor moet bestellen. Nou goed, dan slaan we deze ook maar even over dan. De Golden Gate Bridge heeft het misschien een klein beetje goed gemaakt en sowieso was San Francisco een leuke stad, met de steile wegen (écht mega steil) waardoor ik weer eens geconfronteerd werd met mijn conditie (al lopend met de fiets aan de hand een berg op is niet écht motiverend). De hele sfeer in de stad was gewoon chill, op de zwervers en drugsgebruikende psychoten na maar ach, van hen hebben we ook niet écht last gehad. Na de fietsmiddag hebben we bij de Airbnb waar Marjolein verbleef lekker gekookt en genoten van het uitzicht wat we hadden op de skyline van SF tijdens het diner. Natuurlijk mocht het shoppen niet ontbreken tijdens een bezoek aan een stad en we hebben nog een kijkje genomen bij Lombard Street gegaan. Eén van de bekendste straten in San Francisco. Deze staat bekend als meest bochtige straat van de wereld, maar dit betreft maar een klein gedeelte van de straat. Dit kleine stuk telt acht scherpe haarspeldbochten en vormt dus één van de toeristische attracties van de stad.

Na alle drukte van de stad weer in de auto en op weg naar de Redwoods via de Highway 1. Deze weg loopt langs de westkust in Californië langs de Stille Oceaan en is erg mooi, genieten, genieten, genieten. We hadden het plan om van SF in één dag naar de Redwoods te rijden maar halverwege zijn we gestopt omdat het zo mooi was en we de tijd wilden nemen om te genieten van al het moois wat we onderweg tegenkwamen. Onze avond was heerlijk. Met een gitaar, wat bier (voor Bram natuurlijk) en een relaxte ‘mindset’ gingen we ’s avonds naar het strand om op de rotsen de zonsondergang te kijken. De volgende ochtend weer onze weg vervolgen om dit keer wel te eindigen bij de Redwoods. In Canada ben ik een aantal keren Jan tegengekomen, een jongen uit Duitsland die ik al eerder in mijn blog heb benoemd. Hij had in Vancouver een fiets gekocht en ging van Vancouver naar San Francisco fietsen, zo’n 2000 km. Ik wist dat de kans groot was dat hij op hetzelfde stuk zou zijn als wij die dag. Ik had Bram al beschreven hoe hij er uit zag en iedere fietser die we zagen bekeken we nauwkeurig om te zien of het Jan was. Op een gegeven moment lag ik te slapen toen Bram me wakker maakte en zei dat hij een jongen op de fiets had gezien en dit Jan wel eens zou kunnen zijn. We zijn omgedraaid, en ja hoor, het was Jan…. Niet te geloven, hoe toevallig, gaaf en cool dat we hem tegen kwamen. Dus natuurlijk even gestopt, hem wat te eten gegeven en wat gekletst. Dit natuurlijk ook vastgelegd op de foto en uiteindelijk zijn onze wegen weer gescheiden.

Onderweg zijn we nog de ‘Chandelier tree’ tegengekomen, een Redwood boom waar je met een auto doorheen kunt rijden. Dit was wel geinig dus moesten we dit natuurlijk ook even doen. Ook weer erg toeristisch want je moest zelfs met je auto in de rij staan maar goed, kunnen we dit ook weer afvinken van ons lijstje.In Redwoods National Park staan mega lange bomen. De sequoia’s zijn vooral ook erg dik, maar de Redwood bomen staan bekend om de enorme lengte. De hoogste boom in het park is zo’n 118 hoog, wij hebben deze niet gezien maar wel andere enorme bomen. Het mooie aan de Redwood bossen is dat er ook een zogenaamd ‘onderbos’ is, wat het geheel een mysterieuze, filmset achtige uitstraling geeft. In het park hebben we wat rondgelopen, wat mooie, lange bomen op de foto gezet, hoewel dit bijna onmogelijk is. De magie en de hoogte kun je alleen maar ervaren door werkelijk in het bos te zijn. Je kunt niet eens de hele boom van boven naar onder fotograferen dus je kan niet werkelijk zien hoe hoog ze zijn.

We gingen even lekker zwemmen in een rivier. Bram had al gauw genoeg een rots gespot waar hij vanaf ging springen. Ik ben nog nooit van m’n leven van een ‘hoge’ duikplank of een rots gesprongen dus zo dapper als ik ben wilde ik dat ook wel eens proberen. Dus… op naar de top van de rots. Eenmaal boven aangekomen (ik denk zo’n meter of 6 boven het water) kreeg ik het toch wel een beetje benauwd. Er bekroop me een gevoel van zenuwen, angst en weet ik het wat nog allemaal. Dit had ik nog nooit zo ervaren en ik baalde eigenlijk een beetje want ik durfde echt niet. Na 5 minuten vol zenuwen en angstgevoelens toch besloten niet te springen. Bram vond het natuurlijk maar een ‘pussy actie’ maar goed, daar had ik op dat moment geen boodschap aan. Bram was nog een keer gesprongen en toen moest ik het van mezelf ook nog eens proberen, dus hup weer naar boven klauteren. Boven aangekomen hetzelfde liedje, angstgevoelens en zenuwen… nee toch maar niet. Ik was een beetje kwaad en teleurgesteld in mezelf want ik wilde het gewoon erg graag doen en vroeg mezelf ook af wat het ergste is wat er kon gebeuren. Nou ja, plat op je rug of buik terecht komen en wat pijn hebben. Maar goed, de angst voerde de boventoon dus toch maar weer al glijdend naar beneden over de rotsen. Toen we besloten hadden weer verder te gaan rijden zei er iets in me dat ik het kon… ik besloot om nog een laatste keer naar boven te klauteren en toen nam ik de sprong in het diepe… letterlijk!!! AAAAHHHHHH dat was super cool, kicken en gaaf! Schouderklopje voor mezelf!

Tijdens onze reis hebben we verschillende slaapplekken gehad:

•         Hostels
•         Motels
•         Luxe hotels
•         Cabins op een camping en
•         Airbnb’s

Dit laatste is toch wel erg leuk. Voor diegenen die niet weten wat het is hieronder de uitleg: Je boekt op een website een kamer bij mensen thuis. Vaak bieden zij een slaapkamer aan in hun huis, vragen hier geld voor en toeristen zijn blij dat ze een slaapplek hebben. Wat het leuk maakt is dat je echt bij mensen in huis komt, je vaak gebruik mag maken van alle gemakken in huis zoals de keuken, wasmachine en droger en je komt nog eens wat te weten over de locals en het leven wat ze leiden. We hebben tijdens onze reis 3 Airbnb’s gehad en alle drie even leuk en goed. Ik weet niet of ik zo’n gastvrouw zou kunnen zijn. Vreemde mensen in je huis, ook als je niet thuis bent en je weet natuurlijk niet wat je in huis haalt. Maar goed, ik ben blij dat er dergelijke mogelijkheden zijn waar ik als toerist gebruik van kan maken.

Na de Redwoods op naar Crater Lake, een meer dat zich na een uitbarsting van een vulkaan gevormd heeft. Het meer is súper blauw en heeft erg helder water. Erg mooi om te zien. Het heeft een diameter van zo’n 8 km. We hebben niet veel tijd gespendeerd bij Crater Lake maar hebben wel lekker onze lunch genuttigd met het uitzicht op het meer. Het weer was perfect, ik had perfect gezelschap en onze dagelijkse lunch bestaande uit bagels met salami en pindakaas was ook weer prima.

De 4392  meter hoge stratovulkaan Mount Rainier was ook erg mooi. We hebben hier wat rondgereden en 2 mooie wandelingen gedaan. Het geheel had wel wat weg van de Oostenrijkse bergen. Het mooie van de zonsondergang bij Mount Rainier was dat de sneeuw die nog op de berg lag mooi roze / oranje opkleurde bij de zonsondergang. Een erg mooi tafereel en samen met de geweldig mooie wolken en kleuren van de lucht hebben we langs de kant van de weg even genoten (vooral ik kon niet stoppen met ‘WAUW’ zeggen ;)).

Een uurtje van Mount Rainier ligt Seattle, de stad waar we afscheid moesten nemen van onze huurauto die ons al die weken trouw dienst heeft gedaan. Seattle had wel wat sfeer met de ‘kauwgomwand’, de ‘Public Market’ waar de vissen door de lucht vliegen bij de viskraam en de kleine steegjes met restaurantjes en barretjes. Toevallig genoeg kwamen we nog Astenaren tegen op straat, wat je weer doet beseffen dat de wereld eigenlijk helemáál niet zo groot is.

Omdat we onze huurauto in Seattle gedropt hadden hebben we de bus gepakt naar onze laatste eindbestemming: Vancouver.

Daar aangekomen voelde het weer een klein beetje als ‘thuis’ en ik vond het wel grappig om hier nu met Bram te zijn, hij kende niets van de stad en voor mij was alles bekend. De eerste nacht hebben we doorgebracht in het hostel waar ik tijdens week in Vancouver heb verbleven. Dit hostel is gelegen aan ‘Jericho Beach’ en ligt zo’n 25 minuten met de bus uit het centrum. ’s Avonds wilde we lekker chillen op het strand met ons gitaartje, een lekker drankje en elkaars gezelschap maar we hadden ook gezelschap van anderen: MUGGEN!! En veul ok! Zo’n 20 minuten en 19 muggenbulten later besloten we toch weer naar het hostel te gaan en binnen te vertoeven aangezien we geen zin hadden om nachten wakker te liggen van de bulten en jeuk.

De volgende dag zijn we gaan suppen: Stand up paddling. Op een groot surfboard gaan staan in het water en dan met een paddle… jawel, peddelen. Later op de dag zijn we naar een hotelletje in het centrum gegaan en zijn we lekker uit gaan eten. Toen was onze (helaas regenachtige) laatste dag aangebroken… een goed excuus om te gaan shoppen dus ;). ’s Avonds de tassen inpakken…. En ons mentaal voorbereiden op de terugvlucht en aankomst in Nederland. Ik moet zeggen dat ik er wel een beetje tegenop zat. Ik had nog best een half jaartje langer willen blijven…….

5 maanden lang waren mijn gedachten bij het vinden van een slaapplek, een leuke activiteit om te doen, een mooie plek die ik zou gaan bezoeken of hoe en wat ik weer zou gaan koken. Nu ik thuis ben zijn mijn gedachten vooral bezig met een aantal vragen…. Wie ben ik? Waar sta ik in het leven? Waar wil ik naartoe in het leven? …. Vragen waarop ik meer dan ooit een antwoord op wil vinden maar waarvoor ik de tijd nodig heb. Misschien klinkt het nu dramatischer dan het is maar het is stiekem toch wel even schakelen na een paar maanden in een totaal andere wereld geleefd te hebben. Marjolein appte me een aantal dagen geleden nog. Ze gaf aan dat ze het idee heeft dat ze zelf veranderd is, maar de rest van de wereld nog altijd hetzelfde is. Dit heb ik ook…. In mijn hoofd zit ik iedere dag nog bij de mooie tijd die ik gehad heb en waarvan ik, eenmaal terug in NL, meer dan ooit van nageniet. De afgelopen dagen voelde ik me een klein beetje eenzaam, hoe raar dit misschien ook klinkt, met alle lieve vrienden en familie weer om me heen… gek hoezeer je je toch weer ‘moet’ aanpassen aan de alledaagse dingen die voordat ik aan mijn avontuur begon niet meer dan vanzelfsprekend waren. Inmiddels ben ik weer een beetje gewend en mag ik morgen weer gaan werken, dus dan begint het ‘echte’ leven weer.

Dit was alweer mijn laatste verhaaltje… wellicht komt er over een tijd weer een nieuw avontuur met nieuwe verhalen, anekdotes en conclusies van de week. Ik hoop dat jullie een beetje genoten hebben van mijn verhaaltjes en dat jullie mede hierdoor een beeld hebben van alles wat ik heb meegemaakt in een van de mooiste periodes van mijn leven tot nu toe J. Au revoir!

Liefs, Sharon